Staat de rechtstaat nog recht?, klik hier

Voor een overzicht van de nieuwste nieuwsbrieven, klik hier

1. Wat zijn psychotisch makende stoffen?

2. Hoe werken psychotica?

3. Hoe werkt ADHD-medicatie en waarom blijft ADHD een aandoening bekend, die men vermoedt en die niemand medisch kan of mag diagnosticeren?

Wat zijn psychotisch makende stoffen?

1.1 De wetenschap van de onbekende werking.
Chemische stoffen die neuronen, als bouwstenen van het zenuwstelsel, verwoesten, doen het zenuwstelsel anders reageren dan in een normale toestand. Medisch gaat men ervan uit dat stoornissen in het gedrag te wijten zouden zijn aan zogezegd gestoorde functies of stofjes. Er zijn de hypothesen over erfelijkheid, de neurotransmitters of traumata tot uiteindelijk ook wel... onjuiste voeding of het gebruik van harddrugs, waarbij zedig wordt vermeden om die stoffen dan wel psychotica te noemen. De verandering in het functioneren van dat zenuwstelsel komt stand doordat medicatie, waarbij men verzuimt om het werkingsmechanisme ervan farmacologisch uit te leggen, dosis per dosis neuronen kapotmaakt.


                                                                                                 Degeneratief met methamfetamine (Pervitin, Desoxyn, gebruikt bij ADHD in VS)

FASEB J. 2003 Oct;17(13):1775-88.

Speed kills: cellular and molecular bases of methamphetamine-induced nerve terminal degeneration and neuronal apoptosis.

Cadet JL, Jayanthi S, Deng X.

Author information

Abstract

Methamphetamine (METH) is a drug of abuse that has long been known to damage monoaminergic systems in the mammalian brain. Recent reports have provided conclusive evidence that METH can cause neuropathological changes in the rodent brain via apoptotic mechanisms akin to those reported in various models of neuronal death. The purpose of this review is to provide an interim account for a role of oxygen-based radicals and the participation of transcription factors and the involvement of cell death genes in METH-induced neurodegeneration. We discuss data suggesting the participation of endoplasmic reticulum and mitochondria-mediated activation of caspase-dependent and -independent cascades in the manifestation of METH-induced apoptosis. Studies that use more comprehensive approaches to gene expression profiling should allow us to draw more instructive molecular portraits of the complex plastic and degenerative effects of this drug.

Degeneratief met XTC

Degeneratief bij methylphenidaat





Wat brengt de toekomst, in het licht van: "Conceptual foundation, implementation and effectiveness"?


Verzonnen commerciële constructies zorgen ervoor dat niemand met fundamentele vragen over dat kapotmaken hoeft  rond te lopen. Defecten aan stofjes zouden sinds 1987 veel medische ellende tot stand brengen tot uiteindelijk duidelijk werd hoe die stofjes alleen maar elektrisch meetbare prikkels tot stand brengen, en niets met het subjectief beoordelen van gedrag te maken hebben.

    1. Waar halen de elektrische prikkels tussen neuronen hun energie?

Neurotransmitters zijn metabolieten uit de voeding en het chemisch patroon ervan bestaat voornamelijk uit drie componenten.

Een energiecomponent (indol, phenyl), een stikstofcomponent (amine , piperidine) en een verbindingsketen (alkyl). Alkyl is een chemische term die een keten van koolstofatomen voorstelt, waarbij ethyl uit twee koolstofatomen bestaat, propyl uit drie, butyl uit vier, enzovoort.
De ringvormige (koolstoffen-)structuur van een indol en een phenyl bevat onverzadigde bindingen tussen koolstoffen en die bindingen verspringen constant van plaats waardoor in die kernen een magnetisch veld ontstaat. Precies dat magnetisch veld is de energiebron, die het lichaam gebruikt om het zenuwstelsel elektrische prikkels te laten sturen van neuron tot neuron. Bemerk dat deze vitale stoffen alleen maar bestaan uit de oer-atomen koolstof, stikstof, zuurstof en waterstof en wel in een zodanig patroon waarmee de fysiologie van de celinhoud van het neuron kan bepalen waar en wanneer welke energievoeding moet gebruikt worden in het sturen van prikkels. Het neuron bewaart die energiebronnen in speciaal beschermende zakjes (vesikels), omdat het stockeren ervan in de fysiologische en kwetsbare spitstechnologie zelf, die technologie zou om zeep helpen.

Vergelijk die energie die een pianotoets door het indrukken ervan gebruikt om een mechanisme te sturen via een circuit om een klank voort te brengen.
Meerdere (verschillende) vingers, in dit geval neuronen, op de juiste plaatsen en juiste momenten veroorzaken welluidende akkoorden. Op neuronen toegepast, kan het bespelen van de honderden miljarden synapsen met correcte energiestofjes tegelijkertijd ervoor zorgen dat het ganse circuit (zenuwstelsel) een al of niet aangeleerd gedrag ten toon spreidt.

Gedrag is dus de resultante van een samenspel van verschillende energiecomponenten, waarbij het organisme steunt op een zo gezond mogelijk te houden circuit van onderdeeltjes. Wanneer nu verschillende snaren of onderdeeltjes van het instrument uitvallen, dan ontstaat vals klinkende muziek en raakt de muziekspeler de controle kwijt over de energie die hij of zij op de toetsen moet teweeg brengen.

Op gedrag vertaald, spreekt men van controleverlies, vreemd (psychotisch?) gedrag, wanen, hallucinaties...

Hoe werken psychotica?

2.1 Welke stoffen verwoesten de bouwstenen van het zenuwstelsel?
Er bestaan vier grote groepen.
- De indolen (LSD, circadianes)
- De pro-drugs (Cannabinoiden, anti-epileptica zoals Depakine, Lyrica, Topamax,Tegretol enz.en reagentia (Campral, Xyrem)
- De phenylpiperidines (cocaïne, Ritalin,Concerta, paroxetine (Seroxat), trazodone (Trazolan), Champix, Brintellix (vortioxetine).
- De phenyalkylamines, waarbij de phenylethylamines (Pervitin, Desoxyn,Aderall,amfetamine, methamfetamine, bupropion (Wellbutrin, Zyban), venlafaxine (Efexor) en de phenylpropylamines (Prozac, Strattera).

2.2 Waarom verwoesten phenylalkylamines, phenylpiperides, indol(alkyl)amines, of pro-drugs, de bouwstenen van het zenuwstelsel?


Via de voeding ontstaan metabolieten als energieleveranciers voor de neuronen.

Wanneer samen met de voeding, tevens reagentia (als 'prodrugs') worden aangeboden, dan zullen die, net als de voeding door de mitochondrien van een energiecomponent worden voorzien.
Vergelijk deze omvorming met de werking van het chlorofyl, waar CO2 verandert in koolstof (hout) en zuurstof (O2).
Het stockeren van de nieuwe batterijtjes (serotonine, dopamine, tyramine, nor-adrenaline, en anderen) gebeurt in de vesikels, elk van hen bewaart de stofjes die men herkent.
Wanneer die mitochondrien als voeding voortaan ook 'vreemde' grondstoffen aangeboden krijgen en die vervolgens tot een 'vreemde' energiecomponent gaan omvormen, dan zijn geen vesikels beschikbaar om ze te stockeren.
Met als gevolg: een 'vreemd' elektromagnetisch veld in de zeer kwetsbare fysiologische omgeving van de celinhoud, die uiteindelijk ook onklaar raakt en compleet gaat afsterven.


Eerste gevolg:
Neuronen sturen geen prikkels meer en de functie van het zenuwstelsel is veranderd door 'storingen in het leidingensysteem'.
Bijkomend:
a) gewijzigde perceptie op de realiteit: antidepressief? Maar omwille van het niet-selectief verwoesten ontstaan tevens iatrogene, maar dan echte, depressies.
b) controleverlies over gedrag: agressie, tics, wanen, hallucinaties, stemmen horen, ongeleide projectielen -> m.a.w. : hetgeen men psychotisch gedrag heeft genoemd.

Tweede gevolg: Op het verwoesten van neuronen reageert het zenuwstelsel met een gevarenreflex.

Die gevarenreflex zorgt voor :
a) het zogenoemde dopingeffect,
b) een sympaticomimetische reactie, die bloedvaten vernauwt, pupillen wijder maakt, het hongergevoel remt, huishouding van osteoblasten en osteclasten verstoort en daardoor het skelet breekbaarder maakt.
Wanneer chronisch de meest fijne bloedvaatjes dichtgeklapt blijven, blijven de regio's waar cellen door een doorbloeding van zuurstof worden voorzien, onbevloeid en sterven die cellen af. Laat het nu net op die plaatsen zijn, waarvan men weet dat daar Alzheimer en vasculaire dementie's ontstaan.
c) antistoffen, in een poging om de vernietigende stoffen zo snel mogelijk onschadelijk te maken.
Het vormen van antistoffen zorgt ervoor dat immunochemisch kan getest worden op de patroontjes van die afweer, maar voedt tevens een zorgvuldig taboe gehouden evidentie waarbij daardoor sommige kankers kunnen ontstaan.

Weefsels, die chronisch en geforceerd via massieve celdelingen antistoffen aanmaken, reageren daar op die manier hevig op.


(Cancer Letters, Volume 230, Issue 2 , Pages 284-291, 18 December 2005

https://www.cancerletters.info/article/S0304-3835%2805%2900037-6/abstract)

 

Immers, het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde publiceerde op 20/04/2012 een studie over limbische encefalitis, met eenzelfde symptomatologie als bij chronisch en veel psychotica-gebruik, waarbij maar liefst het ontstaan van vier soorten kankers werd gemeld.  (NED TIJDSCHR GENEESKD. 2012;156:A4455

 https://www.ntvg.nl/publicatie/auto-immune-limbische-encefalitis)




Wat maakt bovendien FIF (F*** Inconvenient Facts)  in het huidig medisch gebeuren zo brandend actueel?

Mij zet zoiets alvast toch aan het denken.

Zowel Prozac,
https://aac.asm.org/content/early/2012/06/25/AAC.00983-12.abstract?sid=160c36a4-2ba3-4feb-9908-d0b5066baba0

als methamfetamine (Pervitin, Desoxyn)
https://www.dailymail.co.uk/health/article-2230603/The-illegal-drug-meth-fight-flu-scientists-claim-bizarre-study.html

zouden antiviraal actief zijn.

Als het toedienen van veilig gewaande psychotica, de immuniteit kan verhogen tegen virale aandoeningen, dan rijst de vraag of het gebruik van vaccins niet even goed steunt op de antistoffen, die gevormd worden tegen de schadelijke stoffen, die als adjuvantia bij een vaccinatie worden mee ingespoten.

Via Prozac is Strattera zelfs medicatie bij ADHD en wordt via Desoxyn methamfetamine in de VS als ADHD-medicijn voorgeschreven. Vaccineert men die kindjes dan ook nog tegen van alles en nog wat?

Deze gedachte van mij klinkt weliswaar niet wetenschappelijk, maar ze heeft alvast het nut dat daarmee het bestaan van het FIF-syndroom in de geneeskunde is aangetoond.
Uiteindelijk wordt de explosie van dit 'psychotica'-gebruik in de regel gecorrigeerd door een parallelle explosie van het antipsychotica-gebruik, waarbij de iatrogene, nieuwe, 'bipolaire' aandoening patiënten voortaan chemisch en bipolair laat balanceren op psychotica en antipsychotica.

Niemand wil beseffen wat men aanricht door in kettingen van impulsen botweg verbindingen (neuronen met de uiteinden ervan) weg te knippen, zogezegd om 'verkeerde' signaalstoffen te corrigeren, terwijl geen kat een verkeerd functioneren ervan kan of wil aantonen.
Vandaar...
Staar nooit naar de felle en mooie couleuren op peperduur onderzoeksmateriaal van op een bepaalde plaats in de hersenen.
Maar tracht de boodschappen te decoderen die milliseconde per milliseconde, via een traject van ettelijke kilometers per deeltjes van nanometers overal doorheen het lichaam zoeven.
Waag het bovendien nooit om aan deze supertechnologie botte veranderingen aan te brengen, zonder maar een jota te (willen) begrijpen van wat zich daar allemaal (fysiologisch, chemisch, elektrisch en magnetisch) afspeelt.


2.3 Waarom bestaan psychotica niet in ons taalgebruik?

Met de phenylethylamines van de periode uit WO-II, waren chemisch uiteindelijk maar een 750-tal varianten mogelijk en statistisch ontstonden met de phenylpropylamines uit de jaren 80 op slag meer nieuwe combinaties. Hippocrates en zijn eed leggen artsen een regel op waarbij ze geen schade mogen toebrengen aan de patiënten.
Do not harm.
En omdat het toedienen van psychotisch makende stoffen nogal onverenigbaar lijkt met die eed, koos men bij stoffen die zogezegd genezen door zenuwstelsels te verwoesten, voor een gamma van andere naampjes, die meer in de lijn liggen van het commerciële gebeuren dat ermee opgezet werd.

Vandaar: antidepressiva, ADHD-medicatie, anti-epileptica, anti-Parkinson, anti-dementica, tot zelfs middelen als een niet-hormonale therapie bij menopauze (desvenlafaxine of Pristiq), of als adjuvans (venlafaxine of Efexor) bij een chemotherapie bij borstkanker.
Met stip vermeld ik hier graag het gebruik van Cymbalta om koude tenen te behandelen, terwijl door het dopingeffect ervan een vasoconstrictie optreedt, waardoor tenen allicht nog kouder gaan worden. De verbaasde patiënt begreep gelukkig met een lach meteen mijn verklaring voor deze therapie.
Drogeren met een psychoticum maakt dat de patiënt minder zal zagen over koude tenen.
Misschien ook wel de reden van het Efexor-gebruik bij een niet-hormonale menopauze-therapie. Een sterk staaltje van medische overtuigingskracht.

ADHD

3.1 Hoe werkt ADHD-medicatie?

Het antwoord daarop kende de vroegere (kennis)geneeskunde wel, maar de nieuwe generatie heeft als wetenschap uitgeroepen, dat die werking voortaan onbekend is en dat niemand de farmacologie van de gebruikte psychotica kent of mag kennen. Gelukkig heeft de komst van Strattera mijn niet-wetenschappelijk gewaande stelling daarover bevestigd.
Zowel Prozac als Strattera zijn dubbele moleculen, waarvan de twee delen van elkaar gescheiden zijn door een instabiele zuurstofbrug. Een chemische term die aangeeft dat wanneer de stof in waterig of enzymatisch midden terecht komt, die twee delen spontaan van elkaar gescheiden worden. 


Vandaar dat zowel bij Prozac als bij Strattera precies identiek dezelfde phenylpropylamine als een psychoticum vrijkomt.
Omdat het moleculair gewicht van de tweede component in Strattera lichter is dan dat van Prozac, bevat Strattera op gewichtsbasis iets meer actieve stof dan Prozac. Men neemt aan dat 18 mg Strattera farmacologisch precies gelijk werkt als 20 mg Prozac.

Welnu..

WHO (World Health Organisation) bepaalt voor Prozac een DDD (Defined Day Dose) van 20mg/70kg lichaamsgewicht om bij moedeloosheid met doping op te peppen.
Waardoor bij chronisch gebruik uiteindelijk verslaving, echte depressies en psychotisch gedrag tot stand komen.
Literatuur: https://ssristories.org

Om Strattera bij ADHD en bij kinderen te gebruiken is een DDD van 80mg per 70kg lichaamsgewicht bepaald. Dus vier keer zo hoog.
Vandaar dat de farmacologie ervan bij ADHD steunt op het dwangmatig psychotisch maken met psychotica wanneer patiënten hoog scoren bij een optelling van symptomen van normaal gedrag (lees daarover de DSM-criteria).

En hoe verklaart men de schijnbare contradictie waarbij methylphenidaat (Ritalin) gezonde personen zou drogeren en zieken (aan een vermeende ADHD) zou kalmeren?

Methylphenidaat drogeert zowel gezonden als vermeende zieken aan een DDD van 30mg/70kg. Deze posologie dient om volwassenen met narcolopsie alleen maar te drogeren en om bij twijfel over een ADHD-diagnose, de kandidaat met een opsomming van normaal gedrag toch kunstmatig en passend hyperkinetisch te krijgen.
Een verdubbelde DDD van 60mg/70kg lichaamsgewicht, vernietigt, net zoals een verviervoudiging bij Strattera, heel wat meer neuronen per keer, wat uiteindelijk zorgt voor een dwangmatig psychotisch en aldus een schijnbaar gekalmeerd gedrag.

3.2 Waarom moest ADHD zo nodig als een aandoening uitgeroepen worden? In België bestaat een wetgeving (wet 24 februari 1921, art.2) die medisch personeel verbiedt om een toxicomanie in te stellen en te onderhouden met stoffen onder een opiumreglementering. Het verbaast mij daarom dagelijks, dat nog geen enkele overheid ter zake heeft ingegrepen, temeer omdat tot op heden nog steeds niemand het bestaan van ADHD als een neurobiologische aandoening wil aantonen.

3.3 Vandaar...DE diagnose

ADHD wordt door healthcare ijverig voorgewend om de wet te omzeilen, terwijl het als een ziekte niet kan of mag aangetoond worden.

Psychotica bestaan wel, en worden net zo ijverig door healthcare gebruikt, om iatrogeen epidemieën van nieuwe ziekten tot stand te brengen, terwijl de hypocrisie gebiedt dat ze medisch en ook in het taalgebruik onbekend worden gehouden. Stel nu dat ADHD wel een neurobiologische aandoening zou zijn, waarvoor een neurobiologische diagnose vereist zou zijn. Net zoals suikerziekte waarbij het meten van het suikergehalte als een diagnosemiddel wordt gebruikt om een helende therapie met insuline te kunnen starten. Insuline, die voor gezonde patiënten wel giftig is. Net zoals bij een bijnierschorsinsufficiëntie een hoge testdosis cortisone (ACTH-test) wordt gebruikt om de goede werking ervan in kaart te brengen. Ook cortisone is een giftige stof wanneer het niet medisch therapeutisch wordt gebruikt.

Dan verbaast het mij dat zowel EBM, als FBM, blijven weigeren om een bestaand neurobiologische diagnosemiddel bij ADHD verplicht op te leggen.

Immers, uit het bovenstaande blijkt niet alleen hoe giftig ADHD-medicatie is, maar ook hoe eenvoudig een echte diagnose te realiseren kan zijn.

Als het toedienen van psychotica bij ADHD de vastgestelde of genetisch-gestoorde werking van stofjes in de hersenen zou helen, dan zal het lichaam daarop opgelucht reageren en zich niet verdedigen met een gevarenreflex wanneer schadelijk of giftig materiaal wordt toegediend.
Vandaar dat het zal volstaan om net zoals bij een cortisone-stoornis, ook een massieve eenmalige testdosering van het psychoticum toe te dienen, waarbij vervolgens op de gevarenreflex kan getest worden.
Wanneer geen antistoffen aangetoond worden, bestaat de zekerheid van een neurobiologische aandoening en de morele voldoening dat kan behandeld worden in de geest van Hippocrates (Do not harm)

Zelf prijs ik mij gelukkig opgeleid te zijn in chemische en farmacologische 'kennis', terwijl latere generaties het aanvankelijk met evidenties en uiteindelijk met alleen maar positieve evidenties moesten stellen. Want intussen verwaterde EBM (Evidence-Based-Medicine) tot FBM (FIF-Based-Medecine). Waardoor het stellen van een neurobiologische diagnose van ADHD voor eeuwig een inconvenient fact zal blijven.

3.4 Of het dogma?
Tekst dateert van 6 september 2012

Artsen zijn niet opgeleid in de farmacologie en weten over geneesmiddelen alleen maar wat de farmaceutische industrie hen aanpraat met lobbywerk en corruptiegeld.

Geen wonder dat wordt geflaterd wanneer ze openbaar de onkunde durven etaleren.

Denkt men waarlijk dat de maatschappij hen gelooft wanneer ze maar iets broebelen over geneesmiddelen, waarvan ze alleen maar de naam kennen?

Robert Vermeiren vond het nodig om even voor de vakantie Laura Batstra te kapittelen omdat ze het commerciële spel durfde te doorprikken.

Ik citeer: "Afkappunt. Bij sommige personen met ADHD zal niemand er over twijfelen dat ze aan een stoornis lijden. Hun gedrag, hun emoties maken dat ze er van geen kanten in slagen zich aan te passen aan hun omgeving. Ze zijn zo druk dat niemand hen aankan. Het zijn individuen die al vanaf hun vroege ontwikkeling ziek gevonden worden. Zij hebben zorg nodig."

Eerste punt: Wie beter dan de professor weet dat gedrag iets is wat je kan aanleren of afleren. De man studeerde heel lang om dit te weten en heel lang om daar ook iets mee aan te vangen. Maar de praktijk is anders en die praktijk leert, dat je een carriëre stevig kunt opbouwen met een chemische mindcontrol, zo veilig als iets, althans volgens de producerende bedrijven, want de geleerde professor heeft van die materie helemaal geen eigen kennis verworven.
Tweede punt: 'Niemand kan de drukte aan".
Dus dan toch GPOS (Geprojecteerd Pedagogisch Onmacht Syndroom). Dit is niet de aandoening van het kind, maar wel de ergernis en de projectie ervan van een toeschouwer. Derde punt: 'Al vroeg ziek gevonden'. En daar is het dan... het dogma. De ziekte. Zonder medische diagnosecriteria. Een uitspraak ex cathedra.

Op artsennet kwam daarop zelfs een reactie, toch belangrijk om die ook even te melden.

"Het "afkappunt" hangt af van de empathie en mildheid van pa en ma, opa en oma en onderwijzenden. Wie de "Intelligent Designer (die schept als een groot kunstenaar)"
in ieder kind vermoedt en ook in het onderhavige , schuift het afkappunt naar het oneindige."

A.J. Postmes, oud-jeugdarts, BLOEMENDAAL - 16-08-2012 11:41

En verder : citaat Robert Vermeiren.

"De hersenen worden ook gevormd door ervaringen in de buitenwereld. En omdat de ervaringen van mensen met ADHD door aanleg anders zijn, is waarschijnlijk dat hun hersenen zich onder invloed van die omgeving anders zullen ontwikkelen. De hersenactiviteit is dus deels anders omdat men andere ervaringen heeft opgedaan."

Leerde de professor in zijn opleiding hoe ervaringen in de buitenwereld de hersenen anders bij 'andere hersenen' vormt? Wel, wel, wel.

Zouden alle gezonde personen beschikken over dezelfde hersenen? Bestaan ADHD-hersenen? De nieuwe DSM-V komt op ons af.

Wat voor nieuwe soorten hersenen zullen er dan tot stand komen? Of dient mindcontrol om van alle hersenen eenzelfde soort gehaktbrood te maken?

Maar wat vormt dan wel een gedrag?

Of beter... waarom zijn die anders ontwikkelde hersenen dan geen medisch diagnosecriterium?

De professor is het niet helemaal zeker, want hij schrijft: " waarschijnlijk dat hun hersenen...", terwijl de volgende zin dan toch zekerheid brengt en helemaal niet meer waarschijnlijk, immers : 'De hersenactiviteit is DUS (!?!?!) deels anders...".

"Biologische kwetsbaarheid maakt ADHD niet meer een stoornis, omgekeerd maakt meer omgevingsinvloed het niet minder een stoornis."
Wawwww, wat een redenering. Ik twijfel eraan of dit een eigen vondst is geweest, maar eerder iets wat men in het Latijn omschrijft als een 'exceptio obscuri libelli'.

Maar wat volgt zou dan de verklaring kunnen zijn.

"Vele andere ziekten, zoals bijvoorbeeld diabetes, zijn eveneens het gevolg van omgeving en biologie. Net als bij ADHD bepaalt daarbij niet de oorzaak dat het een ziekte is, maar de gevolgen van de symptomen."

Diabetes zou dus niet de ziekte zijn te wijten aan een insuline-tekort, maar de ziekte van de symptomen van dat insuline-tekort. En die symptomen ontstaan dan ook, als een gevolg van de omgeving.
Zoals ADHD. Maar mijnheer de professor. Is ADHD wel een ziekte? U probeert dat nog steeds te bewijzen en om zover te komen, gaat U er al van uit dat het een ziekte is.

En nu krijgen we het.

"De discussie of ADHD al dan niet een medische ziekte is, lijkt me dus niet relevant. De gezinnen met kinderen met ADHD zijn niet geholpen bij deze discussie, ze willen immers dat hun kind geholpen wordt."

Na de woordenkramerij is het niet meer nodig om te proberen aan te tonen dat ADHD een medische ziekte zou zijn, die woordenkramerij heeft iedereen overtuigd dat ADHD DUS wel een ziekte is. Maar waarom moet ADHD als een medische ziekte doorgaan, mijnheer de professor? Waarom moeten de gezinnen met kinderen door artsen geholpen worden met harddrugs, die psychotica zijn? Buiten het medische circuit zijn recreatieve gebruikers van gelijkaardige harddrugs, ook zeer geholpen met deze hulpmiddelen, en ook recreatief lijden ze allemaal aan de gevolgen van de symptomen van omgeving en biologie. En niemand stelt bij hen een diagnose.
Waarom hoeven de artsen daar dan bij gesleurd worden, terwijl bovendien duidelijk te merken is hoe geleerde koppen spartelen om de gevolgen van de symptomen van omgeving en biologie, als een ziekte uit te roepen?
Het antwoord is poepsimpel.
Als ADHD geen ziekte zou zijn, zouden artsen geen toxicomanie met harddrugs mogen instellen bij kinderen, omdat zoiets door de wet verboden is. Artsen mogen dit dan wel, omdat verondersteld wordt dat ze daarbij een ziekte zouden behandelen, maar ook, dat ze daarbij zouden weten wat ze doen. Maar artsen worden opgeleid, zonder kennis over de werking of de farmacologie van psychotica, die men als geneesmiddel op de markt heeft gebracht. Men maakte de artsen wijs, dat de zieken, die lijden aan de medische ziekte, net als de diabetici (zie je wel, mijn beste Robert) baat hebben bij het giftige insuline, ook baat hebben bij de verslavende harddrugs. En nu zijn de artsen op het vlak van de farmacologie zo erg onderontwikkeld, dat geen van hen zich ook maar de vraag stelt van... kunnen wij dan geen harddrugs-tekorten meten bij die zieken? Vanzelfsprekend is het antwoord al gekend: we zien dat het toedienen van harddrugs werkt, dus het bewijs van de ziekte is geleverd.

Toch jammer, dat gebrek aan elementaire farmacologische kennis.

Van insuline is bekend dat het insuline-tekorten corrigeert. Maar wat is bekend van de amfetamines-en(of) de cocaïnes, die men toedient? Ik hoorde nog geen enkele, maar ook GEEN ENKELE arts uitleggen op welke manier die harddrugs iets ten goede aanrichten aan 'het zich waarschijnlijk anders ontwikkelen van de hersenen'.
Wat nog veel erger is: al jaren stel ik vast dat op het vlak van de werking van die stoffen, bij deze veronderstelde medische aandoening, er helemaal geen wetenschappelijke literatuur over bestaat.
Het werkingsmechanisme is als onbekend uitgeroepen.

De totale medische wetenschap is compleet onverschillig om te weten hoe veilig artsen 'de kinderen helpen'!

Terwijl wel wereldwijd bekend is, dat men schade toebrengt aan een gezond lichaam door harddrugs toe te dienen, en dat die schade kan gemeten worden door te testen op de antistoffen, die het lichaam vormt bij wijze van een gevarenreflex .

Als de waarschijnlijke redenering over diabetes van de waarschijnlijk wel geleerde professor zou kloppen, waarbij insuline heilzaam is bij de symptomen van wat deels ook een omgevingsaandoening zou kunnen zijn, dan moet bij kinderen die men met harddrugs helpt, bij ook die symptomen van een omgevingsaandoening, toch kunnen aangetoond worden dat GEEN antistoffen worden gevormd.

Poepsimpel, zoals ik al eerder vermeldde.

Waarom test de geneeskunde niet op antistoffen bij veronderstelde zieken aan de veronderstelde ziekte?

Waarom laat de professor dat soort redenering onaangeroerd? Toch niet uit onkunde, want een arts wordt immers ook verondersteld van slim en bekwaam te zijn. Zelfs al wil hij zijn imago en dat van collega's vrijwaren van de ketterijen, die de heersende medische dogma's onderuit willen halen.

De achillespees, waarde heer professor Robert Vermeiren, Uw achillespees en dat van de collega's is het ontbreken van enige farmacologische kennis over medicatie die jullie dwangmatig voorschrijven op het vingergeknip van de farmaceutische industrie. Bovenop dan nog het feit, dat die industrie er alles aan doet om jullie daar onwetend over te houden en zoiets dan nog compenseert, door bij het publiek de onterechte waan van deskundigheid aan te meten.

Heeft die waan jullie niet een klein beetje heel veel verwaand gemaakt?

                                                            

                                                                                             3.5 CHEMISCHE ONBALANS
Lees ook:  NB950 en NB967

Uitgevonden om chemisch en liefst bipolair, dan nog, op nieuwe chemie WEL te kunnen balanceren.

Een chemische onbalans kan niemand aantonen omdat nog niemand weet over welke chemie, op welke plaats (van de duizendmiljard neuronen) en op welk moment (per fracties van milliseconden) wat dan ook moet (of kan) gemeten worden.

Wel wordt stilaan duidelijk dat het zenuwstelsel een miljoenen kilometers lang netwerk vormt, zelfs tot in de hersenen en dat dit leidingensysteem modulair is opgebouwd en elektrisch meetbare signalen verstuurt, die neuron per neuron, synaps per synaps bijgstuurd worden in functie van de statusveranderingen in andere neuronen (ook) als een gevolg van ontvangen signalen.

 

Die stroomstootjes geven aan elkaar gecodeerde informatie door, weermee een volgende stap dan aan de slag kan.
Het coderen komt tot stand via de magnetische velden en de chemische 'flavours' van tientallen neurotransmitters tegelijk.

Allemaal akkoorden in do, re, mi, fa, sol en la in groot of in klein met mooie muziek of een passend gedrag als gevolg.

Per synaps gaan NIET de neurotransmitters door, maar wel een complex magnetisch veld, samengesteld uit de beschikbare voorraden die in de vesikels zijn opgeslagen en gecodeerd met de ontvangen info uit een dendriet en geaktualiseerd aan de nieuwe statussen van de astrocyten.





Een "toets" van de magnetische informatie van verschillende tientallen neurotransmitters levert de perfect gecodeerde boodschap om geconditioneerd en ongeconditioneerd gedrag te sturen.

Een overmaat of een tekort van een of ander zou een (gedrags)stoornis of een controleverlies over het gedrag veroorzaken.

 

Na meer dan een kwarteeuw ervaring met het chemisch wegsnoeien van synapsen, waardoor een bestaand gedragspatroon irreversibel, en in het blinde weg,wordt vervormd, moet nu stilaan toch duidelijk zijn, dat niet de 'zieken' maar wel de 'chemische-onbalans-fabrieken' gignatisch beter zijn geworden door het 'therapeutisch' verwoesten van dit netwerk.

Immers een veranderd of een oncontroleerbaar gemaakt gedrag, vormt steeds opnieuw een voorwendsel om te blijven 'medisch' behandelen.

Dit blijft zomaar duren, precies omdat een select gezelschap zich er mee verrijkt en heel wat macht verwerft.
Met als geheim wapen, als de ultieme paskode: "Werkingsmechanisme onbekend".

                                Ik citeer Harald Merckelbach, op 2 april 2016 , in NRC , "Waarom geleerd proza lelijk is"

Harald Merckelbach is hoogleraar psychologie aan de Universiteit Maastricht


Een van de meest productieve psychologen is de aan Emory University (USA) verbonden hoogleraar Scott Lilienfeld.

 

Samen met zijn collega's publiceerde hij onlangs een lijst van vijftig mistige vaktermen die populair zijn onder schrijvende psychologen en psychiaters (Frontiers, augustus 2015). Wie de lijst inspecteert, moet vaststellen dat het nogal eens gaat om metaforische begrippen, waarmee auteurs dubieuze aannames proberen te verdoezelen.

Zo is chemische onbalans een lelijke vakterm, waarmee wordt bedoeld dat depressies ontstaan omdat het in het brein schort aan de neurotransmitter serotonine.

De term dringt aan lezers het idee op dat er vanzelfsprekend zoiets is als een gezonde serotoninespiegel.

Het bewijs daarvoor ontbreekt.
Sterker nog: het is in strijd met de bevinding dat sommige antidepressiva het serotonine-niveau opkrikken, terwijl andere het juist dempen.

Ondertussen is chemische onbalans geen onschuldig obscurantisme.

Depressieve patiënten nemen het over en maken het tot uitgangspunt van hun zelfbeeld: mijn depressie is een soort diabetes van het brein en net zoals diabetici tot in lengte van dagen insuline nodig hebben, kan ik niet functioneren zonder antidepressiva.

 

                                            Chemische onbalans fabrieken

Ik citeer Prof.Dr.Bob Smalhout op 8 september 2012 in DeTelegraaf.

Al wekenlang zijn alle media gevuld met discussies, beschouwingen en debatten in verband met de Kamerverkiezingen aanstaande woensdag. Alle kandidaten hebben nieuwe kleding aangeschaft om voor het publiek en de televisie een betrouwbare indruk te maken. Sommige politici zijn daardoor nauwelijks nog herkenbaar. Tot voor kort was het gebruikelijk dat de kiezers de politieke overtuiging van hun favoriete kandidaat aan zijn kleding konden aflezen.

Alles wat linkse ideeën had liep rond in vrijetijdskleding. Maar in ieder geval was een stropdas en gympen een signaal voor alles wat progressief was.. Doch zie nu: net als de voormalige supersocialistische politicus Wim Kok hebben ze allemaal de weg naar de herenmodezaak Oger in Amsterdam weten te vinden. Dezelfde zaak waar wijlen Pim Fortuyn zijn perfecte maatkostuums liet vervaardigen en waar hij zijn zijden overhemden en dassen uitzocht. De verstandige kiezer zal zich echter niet door de verkleedpartijen tot een andere politieke mening laten verleiden.

Veel meer impact heeft de publicatie van een tweetal splinternieuwe boeken die juist voor onze verkiezingen zijn uitgekomen. Het betreft ten eerste een hoogst verontrustend boek in de Engelse taal getiteld "The Nazi Roots of the "Brussels EU"" (geschreven door Paul Anthony Taylor, Aleksandra Niedzwiecki, Matthias Rath en August Kowalczyk, uitgave Dr. Rath Health Foundation 2012, ISBN 978-90-76332-85-7).
Bijna driekwart eeuw werd de wereld verteld dat de Tweede Wereldoorlog was veroorzaakt door de levensgevaarlijke psychopaat Adolf Hitler, samen met zijn staf van racistische boeven, de nazies.

Maar geleidelijk begint het duidelijk te worden dat de Tweede Wereldoorlog niet alleen was voorbereid, maar ook logistiek en technisch werd ondersteund door het grootste en beruchtste toenmalige kartel. Die combinatie van machtige industrieën bestond vooral uit het IG Farben-kartel, dat een samensmelting was van onder meer Bayer, BASF, Hoechst en nog enkele andere chemisch-farmaceutische industrieën. Bij het befaamde naoorlogse Neurenbergproces, waar de belangrijkste oorlogsmisdadigers werden berecht, werd onder meer vastgesteld dat zonder de IG Farben de Tweede Wereldoorlog waarschijnlijk niet had plaatsgevonden.

Die industrieën leverden niet alleen geneesmiddelen, maar ook alle explosieven die voor oorlogsvoering onmisbaar waren. Dat waren ze al geweest in de Eerste Wereldoorlog. Toen reeds waren er pogingen in het werk gesteld geheel Europa technisch en commercieel afhankelijk te maken van een soort universeel kartel onder Duitse leiding. Dat lukte niet in die Eerste Wereldoorlog. Maar na de Tweede Wereldoorlog kwam het oude Duitse streven tot bloei in de vorm van de economische en politieke kartelvorming van een groot aantal Europese landen die samengingen onder de naam EU.

Het is dan ook logisch dat bij die kartelvorming veel voormalige kopstukken van direct na de Eerste en Tweede Wereldoorlog bij de opbouw van de EU werden betrokken. Die waren niet gekleed in militaire uniformen, maar in de bekende grijze colbertkostuums van professionele vergaderaars en managers. De meest beruchte manager daarbij was een zekere professor dr. Walter Hallstein (1901-1982), die een van de sleutelfiguren was bij de Europese integratie na de Tweede Wereldoorlog. Hij was een briljant hoogleraar in het recht aan de Universiteit van Rostock in Duitsland.

Hij maakte furore met zijn ideeën over een verenigd Europa, dat hij al eerder geschetst had in een grote redevoering in het jaar 1939 getiteld "Gross Deutschland als Rechtseinheit" . Na de oorlog werd hij de eerste president van de EU-Commissie en hij beschouwde zichzelf als de premier van Europa. Daarbij liet hij zich terzijde staan door een aantal vroegere oorlogsmisdadigers die in Neurenberg al waren veroordeeld. De oude nazistische gedachte dat de EU de ideale staatsvorm moest zijn volgens de Duitse slogan "Ein Volk, ein Reich, ein Führer" verklaart ook het hevige verzet dat men thans ontmoet bij iedere poging van nationale politici om hun land te ontdoen van de knellende EU-banden.

Behalve Geert Wilders (PVV) en Roemer (SP) heeft nog geen enkele andere Nederlandse politicus het lef gehad om te stellen dat ons land weer onafhankelijk van de EU moet worden. Er wordt dan gedreigd met een enorme economische recessie. We zouden tot armoede vervallen. Wij kunnen ons als klein land niet alleen handhaven. Wij raken al onze handelsrelaties kwijt enz. enz. Het is niet waar. Het zijn de sprookjes van de zeer goed verdienende EU-autoriteiten zoals bijvoorbeeld Neelie Kroes, die bij de EU een fantastische broodwinning heeft gevonden.

Er is tot nu toe geen andere partij dan de PVV en SP die inziet dat de EU in essentie een Duitse wurgband is, ontworpen door oud-nazies.

 

                    Brengen chemische onbalansen veel geld op?

 

Alvast spannend, in het besef dat ook de cardiovasculaire neveneffecten bij fluoxetine en atomoxetine onder de mat worden geveegd.

Fluoxetine dient voorzichtig gebruikt te worden bij patienten met aandoeningen als  congenitaal lang QT-syndroom, een familiale voorgeschiedenis van QT-verlenging of andere klinische aandoeningen die predisponeren voor aritmieen (bv. hypokaliemie en hypomagnesiemie, bradycardie, acuut myocardinfarct of ongecontroleerd hartfalen) of bij verhoogde blootstelling aan fluoxetine (bv. leverfunctiestoornis) Als patienten met een stabiele hartaandoening worden behandeld, dient voordat de behandeling wordt gestart een beoordeling van het ECG overwogen te worden. Als er zich tijdens behandeling met fluoxetine tekenen van hartaritmieen voordoen, dient gestopt te worden met de behandeling en dient er een ECG gemaakt te worden.

 

Het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen (CBG) heeft in december 2011 een waarschuwing opgenomen voor het gebruik van Atomoxetine.

 

"Het gebruik van atomoxetine (Strattera) kan de hartslag en bloeddruk verhogen. Dit geneesmiddel is daarom gecontra-indiceerd voor patiënten met een ernstige cardiovasculaire en/of cerebrovasculaire stoornis."


                                          3.6       NEUROTRANSMITTERS

Neurotransmitters in hun verschillende chemische samenstellingen dienen alleen maar om via hun respectievelijke magnetische componenten een gekleurd palet van informatie door te geven, waarmee het organisme (levend wezen) per microseconde de gepaste of ongepaste handelingen kan verrichten.
In de muziek noemt een dergelijk palet van klanken, een akkoord.
Als de verbindingen van de toetsaanslagen naar de klankborden doorgeknipt worden ontstaan onwelluidende akkoorden en heeft de musicus 'geen controle' meer over zijn instrument.

Per fracties van seconden gebeurt zoiets dan nog op miljarden plaatsen tegelijk, waardoor het mijns inziens zeer naïef overkomt om hier te gewagen van serotonine of van welke tekorten dan ook.

Wel is het zo dat de mitochondriën in de neuronen ervoor instaan dat uit de metabolieten van een gezonde voeding, de brandstof (neurotransmitters) synthetiseren, die de voorraden ervan in de gepaste vesikels stockeren voor dagelijks gebruik.

Mitochondriën spelen eenzelfde rol als het chlorofyl in het plantenrijk, waarbij H2O (water) en CO2 uit de lucht omgevormd worden tot O2 (zuurstof) en C (koolstof - hout).

 



Komen evenwel uit andere dan gezonde voeding, uit recreatief of uit medisch gebruik, metabolieten waarmee het fabriekje van de mitochondriën andere brandstof gaan produceren die NIET in de gepaste containers (vesikels) kunnen opgeslagen worden, dan komen die nieuwe energiebommetjes terecht in de fysiologische vloeistof van het neuron waardoor niet alleen de chemische evenwichten erin kapot raken (rol van Lithium-zouten in Natrium-Kalium-evenwichten) maar waardoor ook de semi-permeabele celwanden van de neuronen verbrand raken door het magnetisch veld dat er niet thuishoort.

Vandaar... neuronen die afsterven, synapsen waarlangs geen informatie meer voorbijkomt en uiteindelijk... de al of niet verwachte of 'therapeutisch' bedoelde gedragsveranderingen en nieuwe ziektebeelden (bijwerkingen?).

 Laatst bijgewerkt op 28 februari 2022.